Einelti á vinnustöðum er óréttlætanlegt

Manni bregður óneitanlega við þegar eineltismál á vinnustöðum ber á góma. Hve lengi þarf fólk að sitja undir slíkum átroðningi af öðrum áður en þeir fá rönd við reist? Andlegt ofbeldi hefur ekki síður alvarlegar afleiðingar en líkamlegt ofbeldi og áhrifin geta varað í óendanlega mörg ár. Það þarf sterkar taugar til að standa upp á móti slíku. Sumum er það um megn og láta eineltið þá ganga yfir sig alltof lengi án þess að gera neitt í málunum. Þeir leita hugsanlega til einhvers samstarfsmanns en sá eða sú fær viðkomandi til að gera ekkert í málinu, það gæti gert illt verra. Hver myndi líka trúa viðkomandi? Einelti! Hér! Það getur ekki verið!
Hvar eru trúnaðarmenn starfsmanna í slíkum tilvikum - og hvers vegna geta starfsmennirnir ekki leitað til þeirra í trausti þess að geta þar fundið samstöðu og sjálfsagða aðstoð til að ná fullum styrk og sjálfsvirðingu til að láta binda endi á málið. Hve margir skyldu hafa upplifað einelti á sínum vinnustað? Einstaklingar sem upplifa einelti á vinnustað sínum geta engan veginn notið sín á vinnustaðnum. Hvernig eiga þeir þá að geta sýnt hvað í þeim býr?
Það er óskandi að umræðan sem farin er af stað verði til þess að það verði veruleg vakning um þessi mál þannig að fólk fái að njóta sín betur. Það er gleðilegt þegar fólk í þessari aðstöðu ákveður "Hingað og ekki lengra!" Það getur tekið á - en það er þess virði, það er ekki nokkurt réttlæti í því að láta aðra orkuræna sig með einelti, sama hver á í hlut og hvar. Síðan er að losa sig við leiðindin sem þessu fylgja. Sleppa takinu á hugarangrinu sem vill koma í kjölfar eineltisins. Vinna að því að eignast hugarró í þeim tilgangi að geta farið að njóta sín á ný. Allir hafa rétt á því að blómstra.